นิทานเรื่องเด็กเลี้ยงแกะ
นิทานเรื่องเด็กเลี้ยงแกะ
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
ยังมีเด็กเลี้ยงแกะคนหนึ่ง อาศัยอยู่ในไร่เลี้ยงสัตว์ ทุก ๆ วัน
เขาจะนำฝูงแกะไปเลี้ยงบนเนินเขาที่เต็มไปด้วยทุ่งหญ้าและสัตว์ป่า
เขาทำอย่างนี้ทุกวัน จนวันหนึ่งเขานึกสนุกขึ้นมา เขาจึงคิดว่าถ้าเราร้องตะโกนว่ามีหมาป่าออกมากินแกะ
ชาวบ้านจะต้องวิ่งโกลาหลเพื่อมาช่วยเขาอย่างแน่นอน
และภาพที่ทุกคนต่างวิ่งมาช่วยกันโดยมีอาวุธติดไม้ติดมือมาคนละอย่างสองอย่าง
คงจะตลกไม่น้อย คิดได้อย่างนี้เขาก็ยิ้มอย่างมีความสุข
หลังจากนั้นเขาก็เริ่มทำตามสิ่งที่เขาคิดทันที
โดยการทำทีเป็นวิ่งกระหืดกระหอบเข้าไปในหมู่บ้าน และตะโกนว่า ...ช่วยด้วย ช่วยด้วย
หมาป่ามากินแกะหมดแล้ว.... ชาวบ้านที่ได้ยินต่างพากันหยิบอาวุธที่พอจะหาได้ใกล้มือ
ทั้งไม้ มีด จอบและเสียมเพื่อไปไล่หมาป่า แต่เมื่อทุกคนวิ่งไปถึงฝูงแกะ
ก็ไม่พบหมาป่าแม้แต่ตัวเดียว และแกะทั้งฝูงก็กินหญ้ากันตามปกติ
คงได้ยินแต่เสียงหัวเราะของเด็กเลี้ยงแกะ ชาวบ้านจึงรู้ว่าพวกเขาโดนหลอกเสียแล้ว
เด็กเลี้ยงแกะทำแบบนี้อยู่ประมาณสองสามครั้ง และพวกชาวบ้านก็เริ่มระอากับพฤติกรรมของเด็กเลี้ยงแกะที่โกหกบ่อย
ๆ ดังนั้น ในวันหนึ่งได้มีฝูงหมาป่าออกมาจับแกะกินจริง ๆ
ด้วยความตกใจเด็กเลี้ยงแกะจึงวิ่งหน้าตาตื่นเข้าไปหาชาวบ้านในหมู่บ้านพร้อมกับตะโกนสุดเสียงว่า
...ช่วยด้วย ช่วยด้วย หมาป่าออกมากินแกะ ...
แต่ไม่มีชาวบ้านสักคนจะรู้สึกรู้สากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทุกคนยังคงทำงานตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า
เขาเพียงแต่ตะโกนให้พวกเราตกใจ เพื่อเล่นสนุกเหมือนทุกครั้งเท่านั้นเอง
เมื่อทุกคนไม่ออกมาช่วย
ในที่สุดหมาป่าก็กินแกะจนหมดทั้งฝูง
ทิ้งให้เด็กเลี้ยงแกะนั่งร้องไห้และรำพึงรำพันกับตัวเองว่า
...เราไม่น่าไปหลอกคนอื่น เพื่อความสนุกเลย วันหนึ่งที่เราพูดความจริง
ก็ไม่มีใครเชื่อถืออีกแล้ว....
นิทานเรื่องเด็กเลี้ยงแกะเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : ถ้าเราพูดโกหกบ่อย
ๆ วันหนึ่งที่เราพูดความจริงก็จะไม่มีใครเชื่อเลย
0 Response to "นิทานเรื่องเด็กเลี้ยงแกะ"
แสดงความคิดเห็น